Vanessa Greene "Klub porcelanowej filiżanki" Wydawnictwo Świat Książki 2017
"Klub porcelanowej filiżanki" jest literaturą kobiecą. Zadajmy więc sobie pytanie, czy literatura kobieca powinna być płytka, naiwna i przesłodzona? W szkole, z tego co pamiętam, to od dziewczyn spisywało się prace domowe. To one podpowiadały nam na kartkówkach i sprawdzianach. My, co najwyżej, wpadaliśmy na genialne pomysły w stylu: "Wrzućmy petardę do sedesu!". Krótko mówiąc - to one były mądrzejsze. Nie widzę więc powodu, by traktować płeć piękną protekcjonalnie. Ale widzi takowy Vanessa Greene. Bo jak inaczej wytłumaczyć mdłą opowiastkę, którą raczy swoje czytelniczki? Losy trzech bohaterek splata jedna porcelanowa zastawa i... to byłoby na tyle. Zagłębianie się w psychologię przypomina próbę upicia piwem bezalkoholowym (dosłownie, to nie jest porównanie) i ma tyle sensu co nauka pływania w kałuży (to też). Szukanie puenty to nadzieja na autostradę za znakiem "ślepa uliczka". Wszystko tu bierze się znikąd i donikąd prowadzi. "Lektura dla wielbicielek ciepłych i szczerych historii" głosi napis na okładce. Szkoda, że jest to ciepło pluszowego misia i szczerość obietnicy przedwyborczej. Na każdej płaszczyźnie, na której pisarz może się wykazać potrafiłbym wskazać lepszą książkę. Zawsze staram się Państwu coś polecić i nie inaczej będzie tym razem. Moim zdaniem wartościowa literatura, która może spodobać się paniom, to zaczynając od klasyki "Wielki Gatsby","Miłość w czasach zarazy", "Duma i uprzedzenie", czy nawet "Ania z Zielonego Wzgórza", a współcześnie "Światło między oceanami". Proszę nie zrozumieć mnie źle. Uważam, że każdemu, kto napisał książkę należy się szacunek, choćby ze względu na wytrwałość. Dlatego nie skreślam Vanessy Greene jako pisarki. Po prostu liczę na progres. Póki co, Drogie Panie nie sięgajcie po "Klub porcelanowej filiżanki". Zrobiłem to za was z rycerskim poświeceniem, choć lepiej było przeczytać przepis na szarlotkę.
Marcin Dębko
Tagi:recenzjamarcin dębko
