Kazuo Ishiguro to tegoroczny noblista w dziedzinie literatury, za całokształt twórczości. Pytanie brzmi: Czy nagroda ta, jest jeszcze wyznacznikiem jakości? Przyznanie jej Barackowi Obamie, przywódcy światowej potęgi militarnej, handlującej bronią na lewo i prawo, poważnie nadszarpnęło reputację tegoż pokojowego wyróżnienia, podobnie jak testu na inteligencję, wynik Dody. Pragnę przypomnieć, że Jan Paweł II, choć był wielokrotnie nominowany, nie otrzymał za życia, tej "nobilitacji". Powtórzę więc: czy nagroda ta, ma jeszcze jakąś wartość? "W swoich powieściach o wielkiej emocjonalnej sile Kazuo Ishiguro obnaża pustkę pod naszym złudnym poczuciem związku ze światem" - czytamy w uzasadnieniu i coś w tym rzeczywiście jest. "Nokturny" to zbiór pięciu opowiadań, połączonych wątkiem muzyki, których bohaterowie znajdują się w przełomowym momencie życia. To instrumentaliści, często wybitni, ale nie zajmujący należnego im miejsca. Kazuo Ishiguro zadaje pytania, nie udzielając odpowiedzi. Czy talent i ambicja, są przekleństwem? Co wybrać, gdy głos serca stoi w sprzeczności ugięcia się wpół przed światem? Gdzie leży sztuka tworzenia, marzenia i życia? Czym są jego nieodłączne elementy jak wiara, nadzieja i miłość? Dokąd prowadzą nas niełatwe wybory? Nie podejmę się próby wyciągnięcia jednoznacznych wniosków. Muszą zrobić to Państwo sami, a może być tak, że wnioski takie nie istnieją i nic nie jest do końca czarne lub białe. W tym leży potęga opowiadań Ishiguro. Pisanie, podobnie jak muzyka, jest sztuką siejącą wątpliwości i kształtującą wrażliwość. Nie dziwią więc słowa Michała Ciruka: "Szanowna publiczności, sztuka to sztylet do kości". Sztyletem takim, są opowiadania Kazuo Ishiguro, dzięki którym nagroda Nobla wraca na należne jej miejsce, odzyskując dawny prestiż.
Marcin Dębko
