Lauren Beukes "Lśniące dziewczyny"
Fajnie jest żyć w dobie dyskontów. Tylko tam wygrzebiemy literaturę spomiędzy pietruszek i rzodkiewek. W dodatku za bezcen. Czy będą to dzieła wartościowe? Cóż, nie ma na to reguły. Miło jest pójść po bułki i wrócić z "Balem pożegnalnym" Kundery, ale czasami wraca się z "Lśniącymi dziewczynami" Lauren Beukes. Dlaczego? A czemu nie? Ludzkość wymyśliła różne rodzaje tortur od łamania kołem po elektrowstrząsy. Czytanie, co poniektórych książek również się do nich zalicza i tak jest w tym przypadku. A zapowiadało się intrygująco. Harper Curtis to nieciekawy facet. Prawdę mówiąc to socjopata, morderca i brutal. Trafia do domu, który przenosi go w czasie i naznacza lśnieniem wybrane dziewczyny, nominując je na ofiary. Harper jest narzędziem w jego rękach. Jedna z naznaczonych dziewczyn przeżywa atak i ze względu na nieudolność policji, sama stara się odnaleźć mordercę. Ale jak złapać kogoś, kto porusza się w czwartym wymiarze? Lauren Beukes stworzyła surrealistyczny, obskurny i klaustrofobiczny klimat, który świetnie sprawdził się w książce "Margo" Tarryn Fischer, tu natomiast przypomina uwięzienie w woodstockowym toi toiu. Przerażenie i dezorientacja są dobre, jeśli tylko umiejętnie je wykorzystać, ale by zrobić niespodziankę dzieciom nie przebieramy za mikołaja sąsiada - alkoholika. "Lśniące dziewczyny" męczą nawarstwieniem patologii. W połowie dochodzimy do wniosku, że wypiliśmy wiadro pomyj. Mimo lśnienia w tytule, to mroczna książka. Polecam masochistom i ludziom dążącym do autodestrukcji. Jeśli chodzi o mnie "Nie chcę tak świata widzieć / Też błądzę w ciemności, ale koniec końców / Urodziłem się po to, żeby chodzić w słońcu".
P.S. Podziękowania na końcu są lepsze, niż cała książka i jakkolwiek rozumiem, że sztuka nie musi być ugrzeczniona na siłę, to nie musi być też na siłę wulgarna.
Marcin Dębko
