John Steinbeck "Myszy i ludzie"
Wydawnictwo Prószyński i S-ka 2012
Wśród amerykańskich klasyków jednym tchem wymienia się m.in. Faulknera, Hemingwaya, Chandlera, Millera i Steinbecka właśnie. Dzieła tych panów od lat inspirują kolejne pokolenia czytelników i pisarzy. Wydania ich książek wznawiane są regularnie. "Myszy i ludzie" tego ostatniego to perełka literatury. Przykład na to, jak z prostoty i minimalizmu można wyciągnąć więcej treści niż z encyklopedii. Bo ta, zaledwie 120-stronicowa książka to treść w pigułce. Treść skondensowana. Łyka się ją na raz, natomiast skutki odczuwa jeszcze długo po zażyciu. Wracaliśmy już do Milana Kundery i Gabriela Garcii Marqueza - kolej na Steinbecka. George i Lennie, mimo że różni ich niemal wszystko, są parą niezwykle dobranych przyjaciół. Przemierzają Stany Zjednoczone, imając się dorywczych prac na farmach. Ich wspólnym marzeniem jest zarobić na własny kawałek ziemi i "zapuścić korzenie". I gdy udaje im się znaleźć kolejne źródło utrzymania - dochodzi do nieszczęścia. Nazwać Steinbecka geniuszem to za mało. To kolejny twórca, którego już się nie recenzuje, a jedynie przypomina. Jego "Myszy i ludzie" poruszają, dotykają do głębi, zostawiają czytelnika z masą pytań, rozważań i niedopowiedzeń. Historia zapisana na kartkach pisze się dalej w głowach i sercach odbiorców. Ta książka zmusza do konfrontacji z drugim człowiekiem. A co ty o tym myślisz? - chciałoby się zapytać po jej przeczytaniu. Odpowiedź może świadczyć o kimś więcej, niż nam się wydaje. "Nasze życie jest takim, jakim uczyniły je nasze myśli" - Marek Aureliusz.
P.S. Książka "Myszy i ludzie" została trzykrotnie zekranizowana, ale proszę mi uwierzyć, że obraz nie odda tej opowieści tak jak słowa.
Marcin Dębko
