Większość pisarzy wnikliwie studiuje ludzkość. Zgłębianie tej materii różnie się dla nich kończy. Wyobrażam sobie Charles'a Bukowskiego w ciasnej klitce w L.A., dzielnie stukającego w maszynę do pisania, który otoczony zewsząd ludźmi, nie tylko nie jest w stanie wytrzeźwieć, co wręcz - nie ma takiego zamiaru. "Dziwnie działamy" stwierdził Leszek Kaźmierczak, nie zaskakuje więc fakt, że Marek Hłasko w książce "Piękni, dwudziestoletni" doradza pisarzom pobyt w zakładzie zamkniętym. Dlatego dajmy dziś spokój ludziom i skupmy się na naszych podopiecznych - zwierzętach. Peter Wohlleben, wydając cudownie oprawione "Duchowe życie zwierząt", usiłuje odpowiedzieć na pytanie, ile człowieczeństwa mieści w sobie egzystująca równolegle do nas fauna. A jest tego sporo. Dlaczego więc jako jedyny gatunek uzurpujemy sobie prawo do posiadania uczuć? Pan Peter jest leśnikiem i całe życie spędził w otoczeniu przyrody. Jego skrupulatna i rzeczowa analiza dowodzi, że wszystkie żyjące istoty łączy niewidzialna nić emocji. Duchowa symbioza oplata naszą planetę niczym bluszcz, z tą różnicą, że nie jest toksyczna. Ilość przykładów na poparcie tej tezy imponuje. Pole do dyskusji jest szerokie jak step w piosence, którą świetnie śpiewa się w soboty o piątej rano. Ta książka nie tylko zmusza do czytania w plenerze, ale przede wszystkim do otwarcia oczu i odwrócenia pojęć. Nie doszukujmy się człowieczeństwa w zwierzętach, ale natury w sobie, bo mimo skrojonych na miarę garniturów i życia w domach z betonu jesteśmy jej nieodłączną częścią i nie odetniemy się od niej nawet najbardziej precyzyjnym ostrzem (kto twierdzi inaczej, niech spróbuje nie mrugać). A gdy już przeczytamy "Duchowe życie zwierząt" w kolejce czeka "Sekretne życie drzew".
Marcin Dębko
Tagi:marcin dębko
