Rzeźba ludowa od dawna istniała w polskiej tradycji.Motyw świętych postaci widzianych oczami lokalnych twórców ludowych był głęboko zakorzeniony w życiu głównie mieszkańców okolicznych wsi. Wiązał się ściśle z wierzeniami miejscowych ludzi i ich wizją postrzegania otaczającego świata. Już w epoce romantyzmu nawiązywano do wierzeń i kultury ludowej.Wielcy polscy poeci tacy jak Adam Mickiewicz w swoich dziełach pisali o wierzeniach i tradycji ludowej. Wierzono, że św. Roch opiekuje się bydłem a św. Jan Nepomucyn strzeże od powodzi. Wizerunki św. Jana Nepomucyna miejscowa ludność stawiała nad wodą. Najważniejsze jednak miejsce w kulcie zajmowali Jezus Chrystus i Maryja. To ich figurki pojawiały się najczęściej. Okoliczna ludność głęboko wierzyła, że postacie świętych ukrytych pod drewnianymi figurkami pomagały potrzebującym a także strzegły przed różnymi nieszczęściami. Figurki świętych wyrzeźbione przez lokalnych artystów-samouków tzw. świątki stawiano w przydrożnych kapliczkach albo na rozstaju dróg podobnie jak krzyże. Dziś mieliśmy wyjątkową okazję powrócić realnie do tych ludowych wierzeń. Wchodząc do mieszkania Pana Tadeusza Klimowicza od razu przed drzwiami, które są swoistą wizytówką artysty zobaczyłam wyrzeźbioną w drewnie piękną kołatkę. Dalej idąc w głąb mieszkania miałam wrażenie,że znalazłam się na chwilę w muzeum sztuki ludowej.Galerię prac Pana T. Klimowicza przedstawiliśmy na wielu zdjęciach.
Jak zaczęła się Pana przygoda z rzeźbą i kiedy odkrył Pan w sobie pasję rzeźbienia?
Zacząłem rzeźbić gdzieś w latach 70-tych. Po pracy, kiedy miałem wolny czas sięgałem po dłuto i w kawałku lipowego drewna rzeźbiłem. Tak zaczęła się moja pasja rzeźbiarska , która pozostała do dziś.
Pana rzeźby wyraźnie nawiązują do tematyki sakralnej, często pojawia się w nich motyw świętych postaci ,z czego czerpie Pan wzorce i inspiracje do swoich prac?
Wzoruję się głównie na małych obrazkach przedstawiających święte postacie. Mam w głowie moją własną ich wizję a później staram się to przełożyć na drewno .Często też uczestniczę w wielu warsztatach plenerowych organizowanych przez różne instytucje kulturalne i tam także widzę wiele ciekawych rzeczy ,które mnie inspirują. Podczas jednego z takich warsztatów musiałem wyrzeźbić postaci i sceny z ich życia na podstawie przeczytanej baśni czy legendy.
W Pana pracach jest również wątek świecki ,bardzo wiejski tj siewcy ,człowieka z fajką czy grajka z akordeonem z kapeli wiejskiej , skąd się wzięły takie inspiracje?
Od zawsze podobały mi się prace wykonane przez twórców ludowych ,które widziałem na półkach „CEPELII”. Lubiłem się im przyglądać, podziwiać. Pochodzę ze wsi i od najmłodszych lat widziałem jak wygląda życie na wsi, jakie prace wykonuje się na polu i w domu. Później obrazy z życia odzwierciedlałem w drewnie.
Ma Pan bogaty zbiór dyplomów, które są nagrodą i wyróżnieniem za udział w wielu konkursach, wystawach, warsztatach rzeźbiarskich o różnorodnej tematyce. Czy mając w swoim dorobku artystycznym tak wiele prac rzeźbiarskich współpracuje Pan z muzeami w naszym regionie?
Owszem, często uczestniczę w warsztatach i wystawach organizowanych przez Podlaskie Muzeum Kultury Ludowej w Wasilkowie. Moje prace można również zobaczyć w Muzeum Podlaskim w Białymstoku.
Jaki rodzaj drewna wykorzystuje Pan w swoich rzeźbach?
Głównie jest to lipa i topola, ponieważ ten rodzaj drewna jest najbardziej miękki i plastyczny, łatwo poddaje się obróbce rzeźbiarskiej.
Mimo tak wielkiego talentu jest Pan osobą bardzo skromną. Nie lubi Pan opowiadać o swoich artystycznych osiągnięciach. Serdecznie dziękuję za rozmowę i życzę dalszych, wspaniałych prac. Jestem dumna ,że w moim mieście mieszkają tak utalentowani ludzie.
z Tadeuszem Klimowiczem rozmawiała Izabela.Anna Czaplejewicz
